ماموپلاستی چیست؟

ماموپلاستی اصطلاحی در اصطلاح جراحی پلاستیک برای اشاره به عمل سینه است. برخلاف آنچه که معمولاً تصور می شود، جراحی پلاستیک نباید فقط بزرگ کردن سینه باشد، زیرا با توجه به نیاز افراد انواع مختلفی از عمل وجود دارد.

انواع ماموپلاستی

بسته به نیاز هر بیمار، انواع مختلفی از ماموپلاستی وجود دارد. برخلاف تصور بسیاری از افراد، این مداخله جراحی تنها شامل بزرگ کردن سینه نمی شود، زیرا مشکلات جسمی یا روانی دیگری نیز وجود دارد که به لطف جراحی پلاستیک قابل حل است. برای دانستن بیشتر در مورد این موضوع به خواندن مطلب ادامه دهید.

بزرگ کردن سینه

بزرگ کردن سینه نه تنها برای افزایش سایز سینه ها مناسب است. همچنین برای بالا بردن قفسه سینه افتاده، از بین بردن تفاوت در اندازه سینه ها و بازیابی حجم از دست رفته پس از شیردهی توصیه می شود. مواردی وجود دارد که در آنها جراحی پلاستیک افزایش منع مصرف دارد، مانند بیماری های فیبروکیستیک، عفونت ها یا ابتلا به سرطان سینه.

کوچک کردن سینه

نه تنها با سینه های کوچک پیچیده است، بلکه یک عقده روانی مهم نیز وجود دارد که سینه بیش از حد بزرگ است. ثابت شده است که سینه بزرگ بیشتر از سینه کوچک تأثیر روانی دارد و این بیماران سعی می کنند تا جایی که می توانند آن را پنهان کنند. اما مولفه روانی تنها مشکل نیست، زیرا قفسه سینه بیش از حد بر ستون فقرات تأثیر می گذارد و باعث کمردرد می شود. به همین دلیل، کوچک کردن سینه دارای حس درمانی پیشگیرانه و همچنین زیبایی شناختی است، زیرا از مشکلات ستون فقرات پیشگیری و رفع می کند. هدف از این مداخله کاهش سایز سینه ها و بلند کردن آن برای حفظ وضعیت طبیعی خود است. در دو مورد این مورد از مداخله جراحی توصیه می شود: زمانی که سینه ها به دلیل عوامل هورمونی بیش از حد بزرگ هستند، به دلیل چاقی یا مشکلات شیردهی. و زمانی که سینه ها به دلیل افزایش سن یا اثر جاذبه زمین پایین می آیند.

بازسازی سینه

ماموپلاستی بازسازی در مواردی که بیمار به بیماری مانند سرطان سینه مبتلا شده باشد منطقی است. در این موارد که نیاز به برداشتن سینه و عضله سینه ای است، بازسازی سینه باعث افزایش عزت نفس بیمار می شود. ماموپلاستی بازسازی را می توان از طریق پروتزهای آناتومیک یا گرد سینه و کاشت ماهیچه های بدن و بافت های چربی شکم خود بیمار انجام داد.

اندازه سینه زنان ممکن است توسط عوامل مختلفی مانند ژن های ارثی، وزن بدن و تأثیرات هورمونی تعیین شود. بنابراین، آنها می توانند برای برخی از زنان در اوایل نوجوانی مشکل ساز شوند یا ممکن است تا میانسالی پس از یائسگی یا استفاده از HRT ناراحت نشوند. اما مشکل بزرگی سینه ها ممکن است مشکلات مشابهی را در تمام سنین ایجاد کند و این مشکلات عمدتاً عبارتند از کمردرد، گردن درد، شیارهای ناشی از بند سینه بند در شانه ها، بثورات زیر سینه ها و احساس خودآگاهی. به دلیل ماهیت جنسی سینه ها، برجستگی بی مورد ممکن است توجه ناخواسته جنس مخالف، نظرات و کنایه های جنسی را به خود جلب کند. اینها می تواند باعث ناراحتی روانی برای بسیاری از زنان شود. یکی از شایع ترین شکایات زنان با سینه های بزرگ این است که پوشیدن لباس های شیک و انجام ورزش های فعال به خصوص در ماه های تابستان بسیار دشوار است.

ماموپلاستی کاهشی، عملی است که در آن چربی و پوست اضافی از سینه‌ها برداشته می‌شود، سینه‌ها تغییر شکل می‌دهند و نوک سینه‌ها برای تشکیل سینه‌های کوچک‌تر تغییر موقعیت می‌دهند. این باید سینه های جذاب تری داشته باشد و بسیاری از مشکلات ذکر شده در بالا را کاهش دهد. چندین طرح جراحی مختلف برای تغییر شکل سینه ها وجود دارد. همه آنها شامل یک اسکار در اطراف هاله پستان هستند. هر روش از اسکارهای متفاوتی استفاده می کند و مزایا و معایبی خواهد داشت و جراح شما ممکن است با تایید شما بهترین تکنیک را در مورد خاص شما انتخاب کند. ماموپلاستی کاهشی ممکن است برای اصلاح عدم تقارن سینه استفاده شود، در جایی که یک سینه بسیار بزرگتر از دیگری است و در نظر گرفته می شود که کمترین میزان طبیعی در بین این دو پستان باشد.

جدا از تغییر شکل و کاهش سایز، بارزترین عواقب آن اسکار است. اینها به گونه ای طراحی شده اند که هنگام پوشیدن لباس های معمولی نامرئی باشند و تا حد امکان به گونه ای طراحی شده اند که زیر سینه بند معمولی یا تاپ بیکینی قرار بگیرند. در طول ماه‌های بعد از جراحی، جای زخم‌ها از رنگ قرمز، احتمالاً ضخیم و ناراحت‌کننده، کم‌رنگ‌تر و کمتر آشکار می‌شوند. با این حال، هنگامی که لباس پوشیده نمی شود و زخم ها از یک زن به زن دیگر متفاوت است، همیشه وجود دارند و قابل مشاهده خواهند بود. در برخی ممکن است بسیار نازک باشند، در برخی دیگر ممکن است کشیده شوند و کاملاً قرمز و احتمالاً زشت شوند. با این حال، در اکثریت قریب به اتفاق زنان، جای زخم قابل قبول است و به نفع مقابله با مشکلات سینه های بزرگ است. تعداد بسیار کمی از زنان پس از جراحی کوچک کردن سینه قادر به تغذیه با شیر مادر هستند زیرا نوک سینه ها از مجاری شیر زیرین جدا می شوند و در زمان بارداری شیر به تدریج خشک می شود، گاهی اوقات با کمک درمان هورمونی. کوچک کردن سینه هیچ منع مصرفی برای بارداری نیست، اما زنان جوان ممکن است بخواهند قبل از شروع این روش این واقعیت را در نظر بگیرند که قادر به شیر دادن نیستند. نوک سینه ها به دلیل ماهیت بریدگی ها و منبع عصبی، احتمالاً بعد از جراحی حساسیت بسیار کمتری دارند و کاملاً ممکن است که بی حسی در بخشی از سینه نیز گسترش یابد. انجام عمل شما باید در سنی انجام شود که سینه های شما هنوز در حال رشد نیستند، نباید بعد از آن دوباره رشد کنند. با این حال، اگر وزن اضافه کنید یا باردار شوید، اندازه آنها افزایش می یابد و در صورت کاهش وزن، اندازه آنها کاهش می یابد. حتی سینه‌های معمولی نیز با گذشت زمان تمایل به افتادگی دارند و می‌توانید انتظار داشته باشید که بعد از ماموپلاستی کوچک کردن، تغییری در شکل ایجاد شود. شما می توانید این تمایل را با حمایت از سینه های خود در سوتین های مناسب به تعویق بیندازید.

ماموپلاستی چه خطراتی دارد؟

هر عمل بزرگ با بیهوشی عمومی خطر کمی برای عفونت قفسه سینه به خصوص در بین افرادی که سیگار می کشند دارد و همچنین خطر ترومبوز در وریدهای ساق پا، به ویژه برای بیمارانی که از قرص های ضد بارداری استفاده می کنند، وجود دارد.

گاهی اوقات، خونریزی شدید ممکن است پس از پایان عمل رخ دهد که ممکن است نیاز به عمل بیشتر و انتقال خون داشته باشد.

گاهی اوقات، عفونت ناشی از میکروب های موجود در مجاری پستان می تواند مشکل ساز باشد. عفونت را می‌توان با آنتی‌بیوتیک‌ها درمان کرد، اما روند بهبودی را به تأخیر می‌اندازد، زخم‌ها احتمالاً در شروع بدتر هستند و ممکن است نیاز به بخیه مجدد آنها در تاریخ بعدی وجود داشته باشد. اگر ترشحی از نوک پستان خود دارید، مهم‌تر است که قبل از عمل به جراح خود در مورد آن بگویید.

گاهی اوقات، پوست می‌تواند کج شده و پوسته‌ای ایجاد کند که به تدریج جدا می‌شود و اسکار وسیعی بر جای می‌گذارد. دیسک نوک سینه و پوستی که جای زخم در زیر سینه قرار می گیرد قسمت هایی هستند که بیشتر تحت تأثیر قرار می گیرند. افرادی که سیگار می کشند بیشتر در معرض خطر این اتفاق هستند. معمولا جای زخم ها به خوبی به صورت خطوط سفید در می آیند اما همیشه قابل توجه خواهند بود. با این حال، برخی از افراد تمایل ذاتی به کش آمدن جای زخم دارند و گاهی اوقات ممکن است برای مدت طولانی ضخیم، قرمز و تحریک پذیر باقی بمانند. باید از مشاور خود بپرسید که آیا در معرض خطر ابتلا به این عارضه هستید یا خیر.

هنگام کوچک کردن سینه‌های بزرگ، گاهی اوقات ممکن است لازم باشد چین‌های پوست در انتهای اسکار، هم بین سینه‌ها و هم در کناره‌ها تنظیم شوند. این کار را می توان به سادگی چند ماه بعد تحت بی حسی موضعی انجام داد. هیچ مدرکی مبنی بر اینکه ماموپلاستی کاهشی باعث سرطان سینه می شود وجود ندارد. همچنین مانع از معاینه سینه شما برای سرطان به روش معمول نمی شود. این روش تحت بیهوشی عمومی انجام می شود و پس از بیدار شدن از خواب در پایان عمل کمی ناراحتی ایجاد می شود که دو یا سه روز طول می کشد. به شما تزریق یا قرص مسکن مناسب داده می شود. بخیه ها به طور معمول بین ده تا چهارده روز برداشته می شوند و شما برای مدتی نیاز به استراحت و کمک در خانه خواهید داشت، از دو تا شش هفته بسته به سن و تناسب اندام عمومی. بعد از جراحی باید از یک سینه بند مناسب استفاده شود، اما به دلیل تورم بعد از عمل، اندازه نهایی سینه ها ممکن است تا چند هفته مشخص نباشد. احتمالاً برای چند هفته یا حتی ماه‌ها پس از جراحی، سینه‌ها حساسیت و برآمدگی وجود دارد، اما دلیلی وجود ندارد که نتوانید پس از بهبودی کامل جای زخم، آفتاب بگیرید و شنا کنید.

بسیار مهم است که از قبل با جراح خود درباره اندازه سینه هایی که می خواهید به دست آورید صحبت کنید. بسیاری از خانم ها آرزوی کوچک کردن شدید را دارند، اما برای رسیدن به این هدف ممکن است شکل و کیفیت زیبایی سینه ها به خطر بیفتد. همچنین ممکن است درجه ای از عدم تقارن وجود داشته باشد. این حالت اغلب کمتر از قبل از جراحی است. در زنانی که سینه های بسیار بزرگ دارند، مزایای کاهش قابل توجه ممکن است بیشتر از عیوب بالقوه شکل نامناسب و از دست دادن عملکرد و حساسیت نوک پستان باشد.

هزینه عمل جراحی ماموپلاستی

با توجه به شرایط خاص هر نفر هزینه عمل جراحی ماموپلاستی هر شخص ممکن است متفاوت باشد. جهت کسب اطلاعات بهتر از عمل ماموپلاستی باید تحت معاینه قرار بگیرید. برخی عوامل مانند: نوع جراحی، میزان جراحی یا نیاز به جراحی های دیگر: مانند پروتز، ایمپلنت و لیفت سینه در قیمت گذاری تاثیر دارند. برای دریافت اطلاعات بیشتر با مرکز زیبایی دکتر مهدیانی تماس حاصل نمایید. دیگر هزینه های جراحی پلاستیک می تواند شامل موارد زیر باشد:

• هزینه جراح متخصص پرسنل اتاق عمل
• هزینه مرکز یا بیمارستان جراحی
• هزینه داروها
• هزینه آزمایش ها

دکتر یداله مهدیانی با مدرک فوق تخصص جراح پلاستیک و ترمیمی فارغ التحصیل از دانشگاه تهران به همراه سابقه کار در بیمارستان های آموزشی و درمانی دانشگاه علوم پزشکی تهران با بیش از سال ها تجربه و عمل های موفق برای انجام جراحی های زیبایی و ترمیمی در این مرکز حاضر می باشند.

منبع: https://drmahdiani.com/

جراحی پیوند قلب

پیوند قلب جایگزینی جراحی قلب بیمار با قلب سالم اهداکننده است. اهداکننده فردی است که فوت کرده و خانواده او با اهدای اعضای عزیز خود موافقت کرده اند. از زمان انجام اولین پیوند قلب انسان در سال 1967، پیوند قلب از یک عمل تجربی به یک درمان ثابت برای بیماری قلبی پیشرفته تبدیل شده است. افرادی که نارسایی قلبی پیشرفته (مرحله پایانی) دارند، اما در غیر این صورت جسمی سالم هستند، ممکن است برای پیوند قلب در نظر گرفته شوند.

برای انجام پیوند قلب، ابتدا باید در لیست پیوند قرار بگیرید. اما، قبل از اینکه بتوانید در لیست پیوند قرار بگیرید، باید یک فرآیند غربالگری دقیق را طی کنید. تیمی متشکل از پزشکان قلب، پرستاران، مددکاران اجتماعی و متخصصان اخلاق زیستی، سابقه پزشکی، نتایج آزمایشات تشخیصی، تاریخچه اجتماعی و نتایج آزمایشات روان‌شناختی شما را بررسی می‌کنند تا ببینند آیا می‌توانید از این روش جان سالم به در ببرید و سپس مراقبت‌های مستمر مورد نیاز برای زندگی سالم را انجام دهید. پس از تأیید، باید منتظر بمانید تا اهداکننده در دسترس باشد. این روند می تواند طولانی و استرس زا باشد. یک شبکه حمایتی از خانواده و دوستان برای کمک به شما در این دوران مورد نیاز است. تیم مراقبت های بهداشتی شما را از نزدیک تحت نظر خواهند داشت تا نارسایی قلبی شما را تا زمانی که قلب اهدا کننده پیدا شود کنترل کند. در صورتی که قلب در دسترس باشد، بیمارستان باید همیشه بداند که کجا با شما تماس بگیرد. اهداکنندگان پیوند قلب افرادی هستند که ممکن است اخیراً مرده باشند یا دچار مرگ مغزی شده باشند، به این معنی که اگرچه بدن آنها توسط دستگاه‌ها زنده نگه داشته می‌شود، اما مغز هیچ نشانه‌ای از حیات ندارد. بارها این اهداکنندگان بر اثر تصادف رانندگی، ضربه شدید به سر و یا شلیک گلوله جان خود را از دست دادند.

انجام پیوند قلب

هنگامی که قلب اهدا کننده در دسترس می شود، یک جراح از مرکز پیوند برای برداشتن قلب اهداکننده می رود. قلب در حین انتقال به گیرنده خنک شده و در محلول مخصوص ذخیره می شود. جراح قبل از شروع جراحی پیوند از سلامت قلب اهداکننده اطمینان حاصل می کند. جراحی پیوند در اسرع وقت پس از در دسترس قرار گرفتن قلب اهداکننده انجام خواهد شد. در طول پیوند قلب، بیمار روی دستگاه قلب-ریه قرار می گیرد. این دستگاه به بدن اجازه می دهد تا اکسیژن و مواد مغذی حیاتی را از خون دریافت کند حتی اگر قلب در حال عمل باشد. جراحان سپس قلب بیمار را به جز دیواره های پشتی دهلیزها، اتاق های فوقانی قلب، خارج می کنند. پشت دهلیزهای قلب جدید باز شده و قلب در جای خود دوخته می شود. جراحان سپس رگ های خونی را به هم متصل می کنند و اجازه می دهند خون در قلب و ریه ها جریان یابد. با گرم شدن قلب، شروع به تپیدن می کند. جراحان قبل از خارج کردن بیمار از دستگاه قلب و ریه، تمام رگ‌های خونی متصل و حفره‌های قلب را از نظر نشت بررسی می‌کنند. این یک عمل پیچیده است که از چهار تا 10 ساعت طول می کشد. اکثر بیماران در عرض چند روز پس از جراحی بیدار می شوند و اگر هیچ نشانه ای از رد فورا اندام از بدن وجود نداشته باشد، بیماران مجاز هستند در عرض 7 تا 16 روز به خانه بروند.

شایع ترین علل مرگ پس از پیوند قلب، عفونت و پس زدن است. بیمارانی که داروهایی برای جلوگیری از رد قلب جدید مصرف می‌کنند در معرض آسیب کلیه، فشار خون بالا، پوکی استخوان (نازک شدن شدید استخوان‌ها که می‌تواند باعث شکستگی شود) و لنفوم (نوعی سرطان که بر سلول‌های سیستم ایمنی تأثیر می‌گذارد) هستند. سیستم). آترواسکلروز شریان های قلب یا بیماری عروق کرونر تقریباً در نیمی از بیمارانی که پیوند دریافت می کنند ایجاد می شود. و بسیاری از آنها هیچ علامتی مانند آنژین (درد قفسه سینه) ندارند، زیرا در قلب جدید خود هیچ احساسی ندارند.

رد عضو چیست؟

به طور معمول، سیستم ایمنی بدن از بدن در برابر عفونت محافظت می کند. این زمانی اتفاق می‌افتد که سلول‌های سیستم ایمنی در اطراف بدن حرکت می‌کنند و هر چیزی را که خارجی یا متفاوت از سلول‌های بدن به نظر می‌رسد، بررسی می‌کنند. پس زدن زمانی اتفاق می‌افتد که سلول‌های ایمنی بدن قلب پیوند شده را متفاوت از بقیه بدن تشخیص دهند و سعی کنند آن را از بین ببرند. اگر سیستم ایمنی به حال خود رها شود، به سلول های یک قلب جدید آسیب می رساند و در نهایت آن را از بین می برد.

برای جلوگیری از رد عضو ، بیماران چندین دارو به نام سرکوب کننده های ایمنی دریافت می کنند. این داروها سیستم ایمنی را سرکوب می کنند تا قلب جدید آسیب نبیند. از آنجایی که رد می تواند هر زمانی پس از پیوند اتفاق بیفتد، داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی یک روز قبل از پیوند و پس از آن تا پایان عمر به بیماران داده می شود. برای جلوگیری از رد پیوند قلب، گیرندگان پیوند قلب باید به شدت به رژیم دارویی سرکوب کننده سیستم ایمنی خود پایبند باشند. محققان به طور مستمر روی داروهای سرکوب کننده ایمنی ایمن تر، مؤثرتر و با تحمل خوب کار می کنند. با این حال، سرکوب بیش از حد ایمنی می تواند منجر به عفونت های جدی شود. بدون سیستم ایمنی کافی فعال، بیمار به راحتی می تواند به عفونت های شدید مبتلا شود. به همین دلیل، داروهایی نیز برای مبارزه با عفونت ها تجویز می شود.

 گیرندگان پیوند قلب از نظر علائم رد شدن به دقت تحت نظر قرار می گیرند. پزشکان اغلب نمونه هایی از قطعات کوچک قلب پیوند شده را برای بررسی زیر میکروسکوپ می گیرند. این روش که بیوپسی نامیده می شود، شامل پیش بردن یک لوله نازک به نام کاتتر از طریق ورید به سمت قلب است. در انتهای کاتتر یک بیوپتوم وجود دارد، ابزار کوچکی که برای بریدن یک تکه بافت استفاده می شود. اگر بیوپسی سلول های آسیب دیده را نشان دهد، دوز و نوع داروی سرکوب کننده سیستم ایمنی ممکن است تغییر کند. نمونه برداری از عضله قلب معمولاً به صورت هفتگی برای سه تا شش هفته اول پس از جراحی، سپس هر سه ماه یک بار در سال اول و سپس هر سال پس از آن انجام می شود. برای شما حیاتی است که از علائم احتمالی پس زدن و عفونت آگاه باشید تا بتوانید آنها را به پزشک خود گزارش دهید و بلافاصله تحت درمان قرار بگیرید.

علائم رد عضو عبارتند از:

• تب بیش از 100.4 درجه فارنهایت (38 درجه سانتیگراد)
• علائم "شبیه آنفولانزا" مانند لرز، درد، سردرد، سرگیجه، حالت تهوع و/یا استفراغ
• تنگی نفس
• درد یا حساسیت قفسه سینه جدید
• خستگی یا به طور کلی احساس "سر "
• افزایش فشار خون

با سرکوب بیش از حد ایمنی، سیستم ایمنی بدن می تواند کند شود و بیمار به راحتی به عفونت های شدید مبتلا شود. به همین دلیل داروهایی نیز برای مبارزه با عفونت ها تجویز می شود. برای شما حیاتی است که از علائم احتمالی پس زدن و عفونت آگاه باشید تا بتوانید آنها را به پزشک خود گزارش دهید و بلافاصله تحت درمان قرار بگیرید.

علائم هشدار دهنده عفونت عبارتند از:

• تب بیش از 100.4 درجه فارنهایت (38 درجه سانتیگراد)
• عرق یا لرز
• بثورات پوستی
• درد، حساسیت، قرمزی یا تورم
• زخم یا بریدگی که خوب نمی شود.
• زخم قرمز، گرم یا تخلیه کننده
• گلو درد، خراش گلو یا درد هنگام بلع
• تخلیه سینوس، احتقان بینی، سردرد، یا حساسیت در امتداد استخوان گونه فوقانی
• سرفه خشک یا مرطوب مداوم که بیش از دو روز طول بکشد.
• لکه های سفید در دهان یا روی زبان شما
• حالت تهوع، استفراغ یا اسهال
• علائم شبیه آنفولانزا (لرز، درد، سردرد، یا خستگی) 
• مشکل در ادرار کردن: درد یا سوزش، اصرار مداوم یا تکرر ادرار
• ادرار خونی، کدر یا بدبو

اگر هر یک از این علائم رد عضو یا عفونت را دارید، فوراً به پزشک خود اطلاع دهید. به استثنای نیاز به مصرف داروی مادام العمر برای جلوگیری از رد قلب اهدایی، بسیاری از گیرندگان پیوند قلب زندگی فعال و پرباری دارند. با این حال، مواردی وجود دارد که باید در نظر داشت:

داروها همانطور که گفته شد پس از پیوند قلب، بیماران باید چندین دارو مصرف کنند. مهمترین آنها مواردی هستند که بدن را از رد پیوند جلوگیری می کند. این داروها که باید مادام العمر مصرف شوند، می توانند عوارض جانبی قابل توجهی از جمله فشار خون بالا، احتباس مایعات، رشد بیش از حد مو، پوکی استخوان و آسیب احتمالی کلیه ایجاد کنند. برای مبارزه با این مشکلات، اغلب داروهای اضافی تجویز می شود.

ورزش. دریافت کنندگان پیوند قلب می توانند ورزش کنند و تشویق می شوند برای بهبود عملکرد قلب و جلوگیری از افزایش وزن ورزش کنند. با این حال، به دلیل تغییرات در قلب مربوط به پیوند، بیماران باید قبل از شروع یک برنامه ورزشی با پزشک یا متخصص توانبخشی قلبی خود صحبت کنند. از آنجایی که اعصاب منتهی به قلب در حین عمل قطع می شوند، قلب پیوندی سریعتر (حدود 100 تا 110 ضربه در دقیقه) از قلب طبیعی (حدود 70 ضربه در دقیقه) می زند. قلب جدید نیز کندتر به ورزش پاسخ می دهد و ضربان خود را به سرعت قبل افزایش نمی دهد.

رژیم غذایی. پس از پیوند قلب، بیمار ممکن است نیاز به پیروی از یک رژیم غذایی خاص داشته باشد، که ممکن است شامل بسیاری از تغییرات رژیم غذایی مشابه قبل از جراحی باشد. رژیم کم سدیم خطر فشار خون بالا و احتباس مایعات را کاهش می دهد. پزشک شما در مورد نیازهای غذایی خاص شما صحبت خواهد کرد و یک متخصص تغذیه می تواند به شما در درک دستورالعمل های خاص رژیم غذایی کمک کند.

یک فرد بعد از پیوند قلب چقدر می تواند زنده بماند؟

مدت زمان زندگی پس از پیوند قلب به عوامل زیادی از جمله سن، سلامت عمومی و پاسخ به پیوند بستگی دارد. آمارهای اخیر نشان می دهد که 75 درصد از بیماران پیوند قلب حداقل پنج سال پس از عمل جراحی زندگی می کنند. تقریباً 85٪ به کار یا سایر فعالیت هایی که قبلاً از آنها لذت می بردند باز می گردند. بسیاری از بیماران از شنا، دوچرخه سواری، دویدن یا ورزش های دیگر لذت می برند.

اکثر افرادی که پیوند قلب دریافت می کنند از کیفیت زندگی خوبی برخوردار می شوند. بسته به شرایط خود، ممکن است بتوانید بسیاری از فعالیت های روزمره زندگی خود را از سر بگیرید، مانند بازگشت به کار، شرکت در سرگرمی ها و ورزش. با پزشک خود صحبت کنید که چه فعالیت هایی برای شما مناسب است. برخی از زنانی که پیوند قلب انجام داده اند ممکن است باردار شوند. با این حال، اگر قصد بچه دار شدن بعد از پیوند خود را دارید، با پزشک خود صحبت کنید. شما احتمالاً قبل از باردار شدن به تنظیمات دارویی نیاز خواهید داشت، زیرا برخی از داروها می توانند باعث عوارض بارداری شوند.

دکتر رامین بقایی تهرانی

فوق تخصص جراحی قلب و عروق (کودکان و بزرگسالان)

یکی از پایه گذاران دوره تکمیلی (فلوشیپ جراحی بیماری مادرزادی قلبی)

در سطح وزارت بهداشت

عضو هیئت بورد جراحی قلب

عضو هیئت علمی دانشگاه

منبع: https://dr-baghaei.com/

سرطان معده

سرطان معده که به عنوان سرطان گاستریک نیز شناخته می شود، سرطانی است که از پوشش داخلی معده ایجاد می شود. بیشتر موارد سرطان معده، کارسینوم معده است که می‌توان آن‌ها را به چندین زیرگروه از جمله آدنوکارسینوم معده تقسیم کرد. لنفوم ها و تومورهای مزانشیمی نیز ممکن است در معده ایجاد شوند.

نشانه‌های سرطان معده

افراد میانسال و مسنی که دچار علائم گوارشی بویژه احساس نفخ، پری معده، ترش کردن، آروغ زدن، تهوع و استفراغ می‌شوند در اولین فرصت به متخصص گوارش مراجعه کنند تا تحت آندوسکوپی از حیث تائید سلامت و خوش خیم بودن زخم‌های احتمالی معده قرار بگیرند. این توصیه از آن رو حائز اهمیت است که سرطان معده علائم اختصاصی مشخصی ندارد و معمولا مبتلایان با نشانه‌هایی مثل پری و نفخ بالای شکم، سوزش سردل و ترش کردن در مراحل اولیه بیماری مراجعه می‌کنند. البته در مراحل پیشرفته‌ تر بیماری، عوارضی چون گیر کردن غذا در قسمت فوقانی معده و انتهای مری و تورم شکم نیز بروز می‌کند. در مواردی که سرطان به بقیه ارگان‌های بدن متاستاز داده باشد نیز با عوارضی چون درد ناحیه فوقانی شکم و راست شکم، زردی، خارش بدن، درد استخوان (در صورت درگیری استخوان‌ها)، درگیری مغز یا مشکلات کلیوی همراه است.

درمان سرطان معده

سرطان معده اغلب قابل درمان است، اما درمان آن دشوار است. درمان بستگی به موارد زیر دارد:

• نوع و اندازه سرطان معده شما
• جایی که هست.
• اگر گسترش یافته باشد.
• سلامت عمومی شما

معمولاً شامل جراحی و شیمی درمانی می شود. همچنین ممکن است شامل رادیوتراپی و درمان با داروهای هدفمند باشد.

تیم مراقبت تخصصی که از شما مراقبت می کند:

• درمان ها، فواید و عوارض جانبی را توضیح می دهد.
• برای ایجاد یک برنامه درمانی که برای شما بهترین است، با شما همکاری می کند.
• به شما کمک می کند تا هر گونه عوارض جانبی، از جمله تغییر در رژیم غذایی خود را مدیریت کنید.
• در طول دوران نقاهت به شما کمک و حمایت می کند.
• در طول و بعد از هر درمان، معاینات منظمی خواهید داشت. همچنین ممکن است آزمایش و اسکن داشته باشید.

اگر علائم یا عوارض جانبی دارید که نگران آن هستید، با متخصصان خود صحبت کنید. لازم نیست منتظر معاینه بعدی خود باشید.

عمل جراحي سرطان معده

درمان شما بستگی به این دارد که آیا سرطان می تواند برداشته شود یا خیر.

اگر سرطان قابل برداشتن نباشد، ممکن است برای کمک به کنترل برخی از علائم سرطان معده جراحی انجام دهید.

جراحی برای از بین بردن سرطان معده

اگر سرطان معده زود تشخیص داده شود، گسترش نیافته یا به دور گسترش نیافته است، ممکن است بتوانید برای برداشتن آن جراحی انجام دهید.

جراحی بخشی یا تمام معده را برمی دارد. آنها همچنین ممکن است نیاز به برداشتن قسمت هایی از سایر اندام های اطراف معده داشته باشند.

بهبودی پس از جراحی برای درمان سرطان معده می تواند زمان زیادی را ببرد. تیم تخصصی که از شما مراقبت می کنند، در مورد تمام مزایا و عوارض جانبی صحبت خواهند کرد.

جراحی برای کمک به کنترل علائم سرطان معده

ممکن است برای رفع انسداد معده نیاز به جراحی داشته باشید. این کمک می کند تا غذا راحت تر از معده شما عبور کند. هدف از این جراحی سرطان معده کمک به بهبود علائم شما است نه درمان سرطان.

شیمی درمانی سرطان معده

شیمی درمانی از داروها برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می کند.

ممکن است برای سرطان معده شیمی درمانی داشته باشید:

• قبل و بعد از جراحی برای کمک به کوچکتر کردن سرطان
• پس از جراحی برای کمک به جلوگیری از عود سرطان
• همزمان با سایر درمان ها به موثرتر شدن آنها کمک می کند.
• برای کمک به کنترل و بهبود علائم سرطان پیشرفته یا اگر سرطان را نمی توان با جراحی برداشت - گاهی اوقات در کنار درمان با داروهای هدفمند تجویز می شود.

رادیوتراپی سرطان معده

رادیوتراپی از پرتوهای پرانرژی پرتو برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می کند.

ممکن است برای سرطان معده رادیوتراپی داشته باشید:

با شیمی درمانی (شیمی رادیوتراپی) برای کمک به جلوگیری از عود سرطان

برای کمک به کنترل و بهبود علائم سرطان پیشرفته

درمان با داروهای هدفمند

هدف داروهای سرطانی جلوگیری از رشد سرطان است.

ممکن است آنها را با شیمی درمانی برای درمان سرطان پیشرفته معده مصرف کنید.

اگر به شما گفته شود سرطان شما قابل درمان نیست چه اتفاقی می افتد؟

اگر سرطان معده پیشرفته دارید، ممکن است درمان آن بسیار سخت باشد. ممکن است درمان سرطان ممکن نباشد. در این صورت، هدف از درمان شما محدود کردن سرطان و علائم آن و کمک به طول عمر بیشتر شما خواهد بود.

فهمیدن اینکه سرطان قابل درمان نیست می تواند خبر بسیار سختی باشد.

شما به تیم ویژه ای از پزشکان و پرستاران به نام تیم مراقبت تسکینی یا تیم کنترل علائم ارجاع خواهید شد.

آنها برای کمک به مدیریت علائم و ایجاد احساس راحتی بیشتر با شما همکاری خواهند کرد.

متخصص پرستار بالینی یا تیم مراقبت تسکینی نیز می تواند به شما و عزیزانتان کمک کند تا هر گونه حمایتی را که نیاز دارید دریافت کنید.

دکتر علی ستایش متخصص جراحی عمومی و فوق تخصص جراحی عروق فارغ التحصیل رشته جراحی در سال 79 از دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی هستند که به مدت 5 سال در رشته لاپاراسکوپی جراحی عمومی فعالیت داشته و همچنین ایشان در سال 84 شروع به تحصیل فلوشیپ رشته جراحی عروق در دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی نموده و پس از دو سال در سال 86 موفق به اخذ مدرک فلوشیپ جراحی عروق شدند. دکتر علی ستایش بعد از پایان تحصیلات فلوشیپ جراحی عروق به عنوان پزشک مشاور در زمینه جراحی عروق در بیمارستان قلب شهید رجایی تهران فعالیت خود را شروع نموده و همزمان در بیمارستان های بهمن و آراد در دو رشته جراحی عمومی و جراحی عروق فعالیت دارند. دکتر ستایش از اولین های طب اورژانس بودند که بعد از گذارندن یک دوره تکمیلی در امریکا به همراه ده نفر از همکاران خود طب اورژانس را در دانشگاه علوم پزشکی ایران پایه گذاری نمودند.

 منبع: https://drsetayesh.com/

مزوتراپی چیست؟

مزوتراپی که معمولاً به عنوان "جوانسازی زیستی" یا "بیورویتالیزاسیون" شناخته می شود، تکنیکی است که برای جوانسازی پوست با استفاده از تزریق پوستی محلول مولتی ویتامین و عصاره های طبیعی گیاهی استفاده می شود که تصور می شود علائم پیری پوست را بهبود می بخشد. مزوتراپی یک روش غیرجراحی و دائمی برای حذف چربی، کانتورینگ بدن است و برای ریزش مو و پیری پوست نیز استفاده می شود. اولین بار در سال 1952 در فرانسه برای درمان اختلالات عروقی و لنفاوی ساخته شد. با این حال، مشخص شد که بسته به مواد مختلف تزریق شده، مزوتراپی ممکن است در درمان درد مزمن، ریزش مو (آلوپسی)، اختلالات استخوان و مفاصل و پسوریازیس نیز مفید باشد. اخیراً، با کشف اینکه چربی بدن را می توان با تزریق برخی مواد کاهش داد، مزوتراپی به طور گسترده ای برای کمک به کاهش وزن، کاهش سلولیت، مجسمه سازی بدن، رفع چین و چروک و جوان سازی صورت استفاده می شود. اگرچه این روش به طور گسترده در سراسر اروپا و آمریکای جنوبی استفاده می شود، مزوتراپی یک گزینه درمانی نسبتا جدید در ایالات متحده و نیوزیلند است. لازم به ذکر است که FDA هیچ دارویی را برای استفاده در مزوتراپی یا کانتورینگ بدن تایید نکرده است و انجمن جراحان پلاستیک آمریکا استفاده از مزوتراپی را تایید نمی کند.

این تکنیک شامل تزریق مواد خاصی از طریق یک سوزن بسیار ظریف در زیر لایه پوستی به بافت چربی زیر جلدی در ناحیه انتخاب شده است. ترکیب مواد تزریق شده بستگی به معجون تهیه شده توسط پزشک یا "مزوتراپیست" دارد. ممکن است حاوی مقادیر کمی از عصاره های گیاهی، ویتامین ها، آنزیم ها، مواد مغذی، هورمون ها و داروهایی مانند گشادکننده عروق، عوامل ضد التهابی غیر استروئیدی، آگونیست های گیرنده بتا و آنتی بیوتیک ها باشد. دو مورد از رایج‌ترین موادی که برای درمان سلولیت و کاهش چربی بدن استفاده می‌شوند، لسیتین و ایزوپروترنول هستند. لسیتین ترکیبی است که در صفرا انسان یافت می‌شود و برای هضم چربی‌های غذایی مورد نیاز است، در حالی که ایزوپروترنول یک عامل لیپولیتیک است که یک واکنش شیمیایی در بدن برای تجزیه سلول‌های چربی ایجاد می‌کند.

این تزریق ها بر روی صورت، پوست سر، گردن، قفسه سینه، دکلته، دست ها، علائم کشش و مناطق تجمع چربی موضعی استفاده می شود. مزوتراپی معمولاً به یک سری از جلسات درمانی بین 3 تا 15 نیاز دارد که در فواصل دو هفته ای انجام می شود. اینکه مزوتراپی دقیقاً چگونه چربی را کاهش می دهد نامشخص است و تحقیقات بیشتری با استفاده از آزمایشات بالینی کنترل شده برای تأیید مکانیسم عمل، کارایی و ایمنی این تکنیک مورد نیاز است. ادعای مزایای تزریق پوستی هیالورونیک اسید، آنتی اکسیدان ها، دی متیل آمینو اتانول، پپتید پروکلاژن، سیلیکون، مواد معدنی، کوآنزیم ها، اسیدهای آمینه و مولتی ویتامین ها شامل بهبود خاصیت ارتجاعی، سنتز کلاژن، درخشندگی، گردش خون، هموستاز، لایه برداری میکرو پوست، آبرسانی و نرمی پوست وجود دارد

عوارض مزوتراپی

از آنجایی که مزوتراپی مستقیماً در ناحیه مورد نظر انجام می شود، اعتقاد بر این است که عوارض جانبی محدود یا کاهش می یابد. عوارض جانبی گزارش شده مزوتراپی عبارتند از:

• واکنش آلرژیک فوری یا تاخیری به داروها/محلول های تزریقی
• لسیتین باعث التهاب و تورم می شود
• عفونت های پوستی
• رنگدانه در محل تزریق
• کبودی در محل تزریق
• زخم، اسکار و تغییر شکل در محل تزریق
• پانیکولیت

در حال حاضر، مشخص نیست که پس از خروج سلول‌های چربی از ناحیه مورد نظر چه اتفاقی برای سلول‌های چربی می‌افتد و مواد مختلف تزریق شده ممکن است چه تأثیری بر اندام‌ها و بافت‌های بدن داشته باشند. تحقیقات بیشتری در مورد ایمنی این تکنیک مورد نیاز است. مزوتراپی یک درمان امیدوارکننده برای از بین بردن چربی های ناخواسته و کانتورینگ بدن است. با این حال، ایمنی و اثربخشی آن هنوز اثبات نشده است. بسیاری از مطالعاتی که انجام شده است مزوتراپی را برای درد - نه برای درمان زیبایی - بررسی کرده اند. مزوتراپی به عنوان یک روش توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده (FDA) تایید نشده است، اما بسیاری از مواد مورد استفاده در درمان دارای تاییدیه FDA برای درمان سایر شرایط هستند. تا زمانی که ترکیبات دارای تاییدیه FDA باشند، می توان از آنها برای مزوتراپی استفاده کرد. این یک استفاده بدون برچسب از مواد تشکیل دهنده تایید شده در نظر گرفته می شود. پزشکان از هیچ فرمول استانداردی برای مزوتراپی استفاده نمی کنند. این بدان معناست که ممکن است یک پزشک درمان کاملاً متفاوتی نسبت به پزشک دیگر داشته باشد. اگر می خواهید مزوتراپی را امتحان کنید، به یک پزشک دارای مجوز که تجربه زیادی در این روش دارد مراجعه کنید. این به کاهش عوارض جانبی کمک می کند.

مزوتراپی علاوه بر درمان چین و چروک و از بین بردن چربی های ناخواسته، برای درمان ریزش موی ناشی از آلوپسی نیز استفاده می شود. این درمان عصاره های طبیعی گیاهی، ویتامین ها یا داروهایی مانند فیناستراید و ماینوکسیدیل را به سر تزریق می کند. افرادی که مزوتراپی برای ریزش مو انجام می دهند ادعا می کنند:

• عدم تعادل هورمونی در داخل و اطراف فولیکول مو را اصلاح می کند.
• مواد مغذی را به مو می رساند.
• گردش خون را بهبود می بخشد.

آموزش مزوتراپی یک دوره مجازی کاملا کاربردی شامل چندین ساعت فیلم آموزشی می باشد که به صورت آنلاین در اختیار علاقمندان قرار می گیرد. این دوره در سطح پزشکان عمومی و متخصص تهیه شده است. استفاده از این مهارت برای غیر پزشکان مسئولیت آفرین می باشد. لذا به علاقمندان غیر پزشک مثل پیراپزشکان که قدرت درک مطالب را دارند توصیه می شود، در صورت فراگیری این مهارت در مطب یا کلینیک زیر نظر پزشک زیبایی و به عنوان دستیار از آن استفاده کنند. مزوتراپی یکی از شیوه های جدید است که روز به روز در زیبایی و تناسب اندام  جایگاه بالاتری را طی می کند. در این روش مقدار دوز بسیار کم دارو به دفعات زیاد در لایه درم پوست تزریق می شود. هدف از تزریق جوانسازی پوست، درمان لک و درمان ریزش مو می باشد. اخیرا در درمان سلولیت یا چاقی موضعی نیز به عنوان یک روش مکمل مورد استفاده قرار می گیرد. تکنیک تزریق مزوتراپی بسیار آسان است اما اساسی ترین مسئله در مزوتراپی شناخت داروها و کوکتل های مزوتراپی و اندیکاسیون های انجام آن است. برای روش تهیه باید نکات بسیار ظریفی رعایت شود  که بسیار از همکاران محترم از آن بی اطلاع هستند در نتیجه علیرغم صرف زمان زیادی که برای انجام این پروسه انجام می شود و بیمار درد و هزینه زیادی را متحمل می شود، نتیجه مناسب و قانع کننده ای دریافت نمی کند.

بعد از مزوتراپی از چه چیزهایی باید اجتناب کرد؟

دستورالعمل های بعد از درمان

• از حرکت یا ماساژ قابل توجه ناحیه تحت درمان خودداری کنید. 
• به مدت 24 ساعت از ورزش های شدید خودداری کنید.
• به مدت 72 ساعت از آفتاب یا گرمای شدید خودداری کنید.
• برای جلوگیری از تورم بیش از حد از مصرف بیش از حد الکل یا نمک خودداری کنید.
• اگر تورم دارید، می توانید هر ساعت به مدت 15 دقیقه از کمپرس خنک استفاده کنید.

منبع: https://doctorbidaki.ir/

بیماری عروق کرونر چیست؟

بیماری عروق کرونر، تجمع پلاک در شریان‌ها است که خون غنی از اکسیژن را به قلب شما می‌رساند. پلاک باعث باریک شدن یا انسداد می شود که می تواند منجر به حمله قلبی شود. علائم شامل درد یا ناراحتی قفسه سینه و تنگی نفس است. درمان‌ها شامل تغییرات سبک زندگی و داروهایی هستند که عوامل خطر و/یا احتمالاً جراحی را هدف قرار می‌دهند.

بیماری عروق کرونر باریک شدن یا انسداد عروق کرونر است که معمولاً به دلیل تجمع مواد چربی به نام پلاک ایجاد می شود. به بیماری عروق کرونر، بیماری عروق کرونر قلب، بیماری ایسکمیک قلب و بیماری قلبی نیز گفته می شود.

شریان های کرونر رگ های خونی هستند که خون غنی از اکسیژن را به ماهیچه قلب شما می رسانند تا آن را پمپاژ کنند. عروق کرونر مستقیماً بالای عضله قلب شما قرار دارند. شما چهار شریان کرونر اصلی دارید:

• شریان کرونری راست.
• شریان کرونر چپ.
• شریان نزولی قدامی چپ.
• شریان سیرکومفلکس چپ.

بیماری عروق کرونر ناشی از تصلب شرایین است. آترواسکلروز تجمع پلاک در داخل شریان های شما است. پلاک شامل کلسترول، مواد چرب، مواد زائد، کلسیم و ماده لخته ساز فیبرین است. همانطور که پلاک ها روی دیواره های شریان شما جمع می شوند، عروق شما باریک و سفت می شوند. پلاک می تواند شریان های شما را مسدود یا به آن آسیب برساند، که جریان خون را به عضله قلب شما محدود یا متوقف می کند. اگر قلب شما خون کافی دریافت نکند، نمی تواند اکسیژن و مواد مغذی مورد نیاز خود را برای عملکرد صحیح دریافت کند. این وضعیت ایسکمی نامیده می شود. نرسیدن خون کافی به عضله قلب می تواند منجر به ناراحتی قفسه سینه یا درد قفسه سینه (به نام آنژین) شود. همچنین شما را در معرض خطر حمله قلبی قرار می دهد.

اگر:

• سطح کلسترول بالایی داشته باشید (به خصوص سطح کلسترول بد LDL بالا و کلسترول خوب HDL پایین).
• فشار خون بالا دارید.
• سابقه خانوادگی بیماری قلبی.
• دیابت داشته باشید.
• سیگاری هستید.
• آیا یک مرد بالای 45 سال یا یک زن یائسه هستید.
• اضافه وزن دارید.
• از نظر بدنی غیر فعال هستید.
• سیاه پوست، مکزیکی آمریکایی، بومی آمریکایی، بومی هاوایی یا آسیایی آمریکایی هستند. افزایش خطرات ناشی از نرخ بالای فشار خون، چاقی و دیابت در این جمعیت است.

اگر این عوامل خطر را دارید، با پزشک خود صحبت کنید. آنها ممکن است بخواهند شما را برای بیماری عروق کرونر آزمایش کنند. ممکن است ندانید که مبتلا به بیماری عروق کرونر هستید زیرا ممکن است در ابتدا علائمی نداشته باشید. ایجاد پلاک در شریان های شما سال ها تا دهه ها طول می کشد. اما با باریک شدن شریان‌ها، ممکن است علائم خفیفی را مشاهده کنید که نشان می‌دهد قلب شما برای رساندن خون غنی از اکسیژن به بدن شما سخت‌تر پمپاژ می‌کند. شایع ترین علائم درد قفسه سینه یا تنگی نفس است، به ویژه پس از فعالیت بدنی سبک مانند بالا رفتن از پله ها، اما حتی در حالت استراحت. گاهی اوقات تا زمانی که دچار حمله قلبی نشوید، متوجه بیماری عروق کرونر خود نمی شوید. علائم حمله قلبی عبارتند از:

• ناراحتی قفسه سینه (آنژین) به صورت سنگینی، سفتی، فشار، درد، سوزش، بی حسی، پری، فشردن یا درد مبهم توصیف می شود. این ناراحتی همچنین می تواند به شانه چپ، بازوها، گردن، پشت یا فک شما سرایت کند یا فقط احساس شود.
• احساس خستگی.
• سرگیجه، سبکی سر.
• حالت تهوع.
• ضعف.

علائم حمله قلبی در زنان می تواند کمی متفاوت باشد و عبارتند از:

• ناراحتی یا درد در شانه ها، گردن، شکم (شکم) و/یا پشت.
• احساس سوء هاضمه یا سوزش سر دل
• اضطراب غیر قابل توضیح
• عرق سرد

کاهش عوامل خطر با تغییر سبک زندگی

اولین قدم در درمان بیماری عروق کرونر، کاهش عوامل خطر است. این شامل ایجاد تغییرات در سبک زندگی شما است.

• سیگار نکشید اگر سیگار می‌کشید یا از محصولات تنباکو استفاده می‌کنید، آن را ترک کنید. از ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی خود در مورد راه های ترک، از جمله برنامه ها و داروها بپرسید.
• مشکلات سلامتی مانند کلسترول بالا، فشار خون بالا و دیابت را مدیریت کنید.
• از یک رژیم غذایی سالم برای قلب استفاده کنید. باا پزشک خود یا یک متخصص تغذیه در مورد راه های تغییر رژیم غذایی خود برای کاهش خطر بیماری قلبی صحبت کنید. انتخاب های غذایی خوب شامل رژیم های مدیترانه ای و DASH است.
• مصرف الکل را محدود کنید. نوشیدنی های روزانه را به بیش از یک نوشیدنی در روز برای زنان و دو نوشیدنی در روز برای مردان محدود کنید.
• سطح فعالیت خود را افزایش دهید. ورزش به کاهش وزن، بهبود وضعیت بدنی و کاهش استرس کمک می کند. بیشتر افراد می توانند با انجام 30 دقیقه پیاده روی 5 بار در هفته یا 10000 قدم در روز، خطر حمله قلبی را کاهش دهند. قبل از شروع هر برنامه ورزشی با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود صحبت کنید.

روش ها و جراحی عروق کرونر

روش‌های مداخله‌ای، درمان‌های غیرجراحی برای خلاص شدن از تجمع پلاک در شریان‌ها و جلوگیری از انسداد هستند. روش های رایج آنژیوپلاستی با بالون و استنت گذاری است. این روش ها با یک لوله بلند و نازک به نام کاتتر انجام می شود. از طریق یک برش کوچک در شریان مچ دست یا بالای ساق پا وارد می شود و به ناحیه مسدود یا باریک شریان هدایت می شود. بالون قطر شریان را باز می کند تا جریان خون را به قلب بازگرداند. یک استنت (داربست فنر مانند فلزی کوچک) در جای خود گذاشته می شود تا شریان شما را باز نگه دارد.

جراحی بای پس عروق کرونر (CABG) شامل ایجاد یک مسیر جدید برای جریان خون در صورت انسداد در بیماری عروق کرونر است. در بیشتر موارد، جراح رگ های خونی را از قفسه سینه، بازو یا پای شما برمی دارد و مسیر جدیدی برای رساندن خون غنی از اکسیژن به قلب ایجاد می کند. اگر گزینه‌های درمانی سنتی موفقیت‌آمیز نبودند، متخصص قلب شما ممکن است گزینه‌های درمانی دیگری مانند ضربان ضد ضربان خارجی (EECP) را توصیه کند. در این روش، از کاف‌های بادی (مانند کاف‌های فشار خون) برای فشار دادن رگ‌های خونی در قسمت پایین بدن شما استفاده می‌شود. این به بهبود جریان خون به قلب کمک می کند و به ایجاد بای پس های طبیعی (گردش خون جانبی) در اطراف عروق کرونر مسدود شده کمک می کند. ضد پالس خارجی تقویت شده یک درمان احتمالی برای کسانی است که آنژین مزمن پایدار دارند و نمی توانند یک روش تهاجمی یا جراحی بای پس انجام دهند و با دارو تسکین نمی یابند.

مطمئناً می توانید تغییراتی ایجاد کنید که احتمال ابتلا به بیماری عروق کرونر را کاهش دهد، اما این وضعیت 100٪ قابل پیشگیری نیست. این به این دلیل است که دو نوع عامل خطر وجود دارد: آنهایی که قابل تغییر نیستند (غیر قابل تغییر) و آنهایی که می توانند (تغییر پذیر) باشند. با این حال، عوامل خطر زیادی وجود دارد که می توانید آنها را اصلاح کنید. اینها عمدتاً تغییراتی در سبک زندگی هستند مانند کاهش وزن در صورت اضافه وزن، ترک سیگار در صورت سیگار کشیدن، نگه داشتن فشار خون و سطح کلسترول در سطح هدف و مدیریت دیابت. برای مثال‌های بیشتر، «تغییرات سبک زندگی» را در بخش درمان این مقاله ببینید. به خاطر داشته باشید که هر چه عوامل خطر بیشتری داشته باشید، احتمال ابتلا به بیماری قلبی بیشتر است. خوشبختانه، شما می توانید با کنترل عوامل خطر که قابل تغییر هستند، به خود کمک کنید و خطر بیماری را کاهش دهید.

دکتر رامین بقایی تهرانی

فوق تخصص جراحی قلب و عروق (کودکان و بزرگسالان)

یکی از پایه گذاران دوره تکمیلی (فلوشیپ جراحی بیماری مادرزادی قلبی)

در سطح وزارت بهداشت

عضو هیئت بورد جراحی قلب

عضو هیئت علمی دانشگاه

منبع: https://dr-baghaei.com/

لیفت سینه چیست؟

ماستوپکسی یا لیفت سینه، روشی است که برای بهبود ظاهر افتادگی یا افتادگی سینه ها طراحی شده است. هدف از جراحی بهبود شکل سینه و در عین حال به حداقل رساندن اسکارهای قابل مشاهده است. برای دستیابی به این نتیجه نهایی، چندین روش و اصلاحات بیشماری در ماستوپکسی پیشنهاد شده است. با افزایش سن، بافت سینه تمایل دارد به سمت پایین‌تر دیواره قفسه سینه پایین بیاید. این پدیده به نام پتوز سینه شناخته می شود و همچنین تحت تأثیر بارداری، شیردهی، افزایش/کاهش وزن و تغییرات هورمونی قرار می گیرد. علاوه بر این، نوک پستان ممکن است پایین بیاید و نسبت به سینه خیلی پایین به نظر برسد. لیفت سینه (ماستوپکسی) روشی است که توسط جراحان پلاستیک برای رفع افتادگی سینه ها و بازگرداندن سینه ها به شکل و موقعیت جوان تر انجام می شود. در برخی موارد، بیماران هم نیاز به لیفت سینه و هم بزرگ کردن سینه با ایمپلنت دارند تا علاوه بر بهبود شکل سینه، سایز سینه‌ها را افزایش دهند.

کاندیدای ایده آل برای جراحی لیفت سینه از سلامت جسمانی خوبی برخوردار است و وزن ثابتی دارد. نگرانی‌های معمول یک نامزد سینه‌هایی است که افتادگی دارند، پوستی کشیده نشان می‌دهند، با نوک سینه‌هایی رو به پایین که زیر چین سینه قرار دارند. مهمتر از همه، بیمار باید با انتظارات واقع بینانه از آنچه ماستوپکسی می تواند به دست آورد، خودانگیخته باشد. بیمارانی که مایل به افزایش سایز علاوه بر بهبود شکل هستند، ممکن است همزمان با ماستوپکسی از بزرگ کردن سینه نیز بهره مند شوند. اهداف ماستوپکسی بهبود شکل سینه و بازگرداندن موقعیت نوک پستان و آرئول (پوست رنگدانه شده اطراف نوک پستان) است که همگی با یک اسکار جراحی قابل قبول به دست می آیند. بیمارانی که مایل به افزایش سایز علاوه بر بهبود شکل هستند، ممکن است همزمان با ماستوپکسی از بزرگ کردن سینه نیز بهره مند شوند. چندین تکنیک ماستوپکسی وجود دارد، و جراح شما با توجه به اندازه، شکل و وسعت پتوز سینه شما، در مورد اینکه کدامیک به بهترین وجه به اهداف شما دست می‌یابد، صحبت خواهد کرد.

در ناحیه قبل از عمل لیفت سینه، برای برنامه ریزی عمل، علامت های جراحی روی سینه ها کشیده می شود. سه رویکرد اصلی بر اساس الگوهای اسکار مختلف وجود دارد. به طور کلی، درجات بیشتری از پتوز نیاز به لیفت بیشتری دارد که به برش طولانی‌تری نیاز دارد و در نتیجه اسکار طولانی‌تری ایجاد می‌شود. بخش متغیری از پوست برداشته می‌شود و به نوک پستان و آرئول اجازه می‌دهد تا موقعیت خود را تغییر دهند. این روش همچنین می تواند شامل برداشتن مقدار کمی از بافت سینه، با تغییر موقعیت بافت سینه به طوری که سینه ها بلندتر و پرتر به نظر برسند. معمولاً پس از ماستوپکسی، درن های جراحی غیر ضروری است. برش ها با بخیه بسته می شوند و یک پانسمان روی محل جراحی اعمال می شود. معمولاً چند هفته پس از جراحی از سوتین استفاده می شود. این روش بسته به میزان کار مورد نیاز می تواند از 1 تا 3 ساعت طول بکشد. ماستوپکسی به عنوان جراحی روزانه انجام می شود. نوار مخصوص پوست و/یا سوتین در پایان جراحی شما اعمال می شود. پس از عمل شما را به اتاق ریکاوری می برند و داروهایی برای کمک به تسکین هر گونه درد یا جلوگیری از حالت تهوع داده می شود. با تجویز داروی مسکن، دستورالعمل ها و قرار ملاقات بعدی، شما را به خانه مرخص خواهید کرد.

برای بهترین نتیجه، باید برای استراحت و استراحت پس از جراحی برنامه ریزی کنید. در چند روز اول پس از جراحی، اکثر بیماران کمی ناراحتی را در محل جراحی تجربه می کنند. درد به طور کلی باید پس از یک هفته کاهش یابد، و طبیعی است که مقداری تراوش در اطراف برش ها وجود داشته باشد. پس از آن احساس بهتری خواهید داشت و به حالت عادی خود باز می گردید. بهبودی پس از جراحی بین افراد و روش خاص انجام شده متفاوت است. تورم و کبودی در ناحیه جراحی وجود خواهد داشت و به طور کلی حدود 1 هفته پس از جراحی شروع به بهبود می کند. باید برنامه ریزی کنید که 1 هفته از کار خارج شوید. در طول دوران نقاهت، باید تا 6 هفته پس از جراحی از انجام فعالیت‌های فیزیکی شدید از جمله بلند کردن و کشیدن خودداری کنید. به عنوان جراحان پلاستیک، ما به اهمیت نتیجه زیبایی پی می بریم. ما تمام تلاش خود را برای بهینه سازی اندازه اسکار و پنهان کردن آن در کمترین میزان قابل مشاهده سینه انجام خواهیم داد. در بسیاری از موارد، بهبود ظاهر با جای زخم بسیار کم امکان پذیر است. اسکارهای ماستوپکسی بسته به روشی که انجام می شود متفاوت است. رایج ترین الگوها عبارتند از:

• پری آرئولار - الگوی دایره ای در اطراف هاله (پوست رنگدانه شده در اطراف نوک پستان)
• عمودی - در اطراف هاله با یک قسمت عمودی که تا چین سینه امتداد دارد. به این اسکار "آب نبات چوبی" نیز می گویند.
• Inverted-T - در اطراف هاله با یک خط عمودی به سمت چین سینه، و به صورت افقی در چین سینه امتداد می یابد.

درک این نکته مهم است که تشکیل اسکار بین افراد متفاوت است و به شدت به استعداد ژنتیکی فرد بستگی دارد. اسکارها معمولاً با گذشت زمان محو می شوند، اما پیش بینی ابعاد و رنگ نهایی آنها دشوار است. در جلسه مشاوره، جراح پلاستیک در این مورد با شما صحبت خواهد کرد.

عوارض جراحی لیفت سینه، مانند سایر روش های زیبایی، غیرمعمول است، اما ممکن است شامل جای زخم نامطلوب، عدم تقارن، خونریزی، عفونت، تورم و بی حسی باشد. مخصوصاً در جراحی لیفت سینه، خطراتی از جمله عود افتادگی و احتمال نادر از دست دادن احساس یا از دست دادن پوست اطراف نوک سینه ممکن است رخ دهد. نتایج جراحی ماستوپکسی باید بلافاصله پس از جراحی آشکار شود و با بهبودی برش‌ها و رفع تورم، طی 3 تا 6 ماه بهبود می‌یابد. اسکارها با گذشت زمان بالغ می شوند و تا یک سال پس از عمل کم رنگ تر و سبک تر می شوند.

قبل از لیفت سینه ممکن است نیاز باشد:

برای ماموگرافی برنامه ریزی کنید. ممکن است پزشک شما یک ماموگرافی پایه را قبل از عمل و یک ماموگرافی دیگر را چند ماه بعد توصیه کند. این به تیم پزشکی شما کمک می کند تا تغییرات در بافت سینه شما را ببیند و ماموگرافی های آینده را تفسیر کند.

سیگار نکشید. سیگار جریان خون را در پوست کاهش می دهد و می تواند روند بهبودی را کند کند. اگر سیگار می کشید، پزشک به شما توصیه می کند که قبل از جراحی سیگار را ترک کنید.

از مصرف برخی داروها خودداری کنید. احتمالاً باید از مصرف آسپرین، داروهای ضد التهابی و مکمل‌های گیاهی خودداری کنید که می‌توانند خونریزی را افزایش دهند.

در طول بهبودی از فردی کمک بگیرید. برای کسی برنامه ریزی کنید که بعد از عمل جراحی شما را به خانه برساند و با شروع بهبودی در کنار شما بماند. ممکن است به کسی نیاز داشته باشید که در انجام فعالیت های روزانه، مانند شستن موهایتان، در دوران نقاهت اولیه به شما کمک کند.

وزن سالم داشته باشید. اگر در سال گذشته وزن اضافه کرده اید، تغییرات رژیم غذایی یا شرکت در یک برنامه ورزشی را برای کمک به کاهش وزن در نظر بگیرید.

دکتر یداله مهدیانی با مدرک فوق تخصص جراح پلاستیک و ترمیمی فارغ التحصیل از دانشگاه تهران به همراه سابقه کار در بیمارستان های آموزشی و درمانی دانشگاه علوم پزشکی تهران با بیش از سال ها تجربه و عمل های موفق برای انجام جراحی های زیبایی و ترمیمی در این مرکز حاضر می باشند.

منبع: https://drmahdiani.com/

هر آنچه که باید در مورد زیبایی پلک (بلفاروپلاستی) بدانیم!

جراحی پلک (بلفاروپلاستی) جراحی زیبایی برای برداشتن پوست یا چربی اضافی از پلک ها است. هدف این است که پلک های پف دار یا افتاده یا کیسه های چشم را بهبود بخشد. قبل از شروع، در مورد دلایل خود برای تمایل به جراحی پلک مطمئن شوید. هزینه، خطرات و این واقعیت را در نظر داشته باشید که نتایج را نمی توان تضمین کرد. این ایده خوبی است که ابتدا در مورد برنامه های خود با یک پزشک عمومی صحبت کنید. ممکن است یک وضعیت پزشکی بر پلک های شما تأثیر بگذارد یا دلیلی وجود داشته باشد که این عمل برای شما مناسب نیست. بلفاروپلاستی را می توان با بی حسی موضعی با آرامبخش یا با بیهوشی عمومی انجام داد. جراح باید بداند که آیا برای کاهش خطر لخته شدن خون از داروهایی مانند آسپرین یا وارفارین استفاده می‌کنید یا خیر.

جراحی پلک فوقانی به طور کلی شامل موارد زیر است:

• ایجاد برش (برش) در امتداد چین پلک در چین پوستی طبیعی پلک
• از بین بردن پوست، چربی یا ماهیچه اضافی
• بستن برش - جای زخم معمولا در چین طبیعی پلک پنهان می شود.

جراحی پلک پایین به طور کلی شامل موارد زیر است:

• ایجاد یک برش درست زیر مژه های پایین یا در داخل پلک پایین
• تغییر موقعیت یا برداشتن چربی از کیسه های زیر چشم و گاهی اوقات مقدار کمی از پوست
• حمایت از عضلات و تاندون پلک در صورت لزوم

بستن برش

جراح معمولاً از نوارهای نازک و چسبناکی به نام نوار بخیه برای حمایت از پلک ها پس از جراحی استفاده می کند. اینها معمولاً تا 1 هفته بعد حذف می شوند. بلفاروپلاستی فوقانی ممکن است حدود 1 ساعت طول بکشد. جراحی روی پلک پایین ممکن است تا 2 ساعت طول بکشد. اکثر بیماران می توانند در همان روز به خانه بروند.

بهبود جراحی بلفاروپلاستی

برای بهبودی پس از جراحی پلک یا بلفاروپلاستی توصیه می شود که حدود 1 هفته از محل کار مرخصی داشته باشید.

 ممکن است برای کمی بیشتر از یک هفته مشخص باشد که به تازگی جراحی پلک انجام داده اید.

تا چند روز بعد از عمل نمی توانید رانندگی کنید. کبودی، ترس و قرمزی ممکن است چند هفته طول بکشد تا محو شوند.

احتمالاً نیاز خواهید داشت:

هنگام استراحت، سر خود را با بالش به مدت چند روز بالا نگه دارید تا تورم کاهش یابد.

پلک های خود را به آرامی با استفاده از پماد یا قطره های تجویز شده تمیز کنید.

یک بسته سرد را به مدت چند روز کنار چشم خود نگه دارید.

برای محافظت از چشمان خود در برابر آفتاب و باد از عینک آفتابی استفاده کنید.

برای تسکین درد خفیف، پاراستامول یا مسکن دیگری که تجویز شده است مصرف کنید.

باید از این موارد دوری کنید:

• فعالیت شدید و شنا برای چند روز
• سیگار کشیدن، زیرا دود می تواند چشم شما را تحریک کند.
• استفاده از لنزهای تماسی یا مالیدن چشم

عوارض جانبی قابل انتظار در جراحی بلفاروپلاستی

• معمولاً پس از جراحی پلک به طور موقت موارد زیر وجود دارد:
• پلک های پف کرده و بی حسی که در شب به سختی بسته می شوند.
• چشم های تحریک شده، حساس یا آبریزش - این ممکن است چند هفته طول بکشد.
• کبودی که شبیه چشم سیاه است.
• اسکار - این اسکارها در نهایت محو می شوند و تقریباً نامرئی می شوند.

گاهی بعضی از عمل های جراحی سبب تغییر در شکل پلک ها  می شوند پزشکان  تمرین ها و تحقیق های زیادی را انجام داده اند که بعد از انجام عمل های جراحی پلک انسان دچار تغییرات نشود اما متاسفانه باز هم این مشکل در برخی از موارد مشاهده می شود و هرگاه شخصی عمل هایی مانند عمل جراحی آب مروارید، قرنیه، عیوب انکساری (مانند لیزیک) را انجام دهد ممکن است پلک او دچار افتادگی شود.

منبع: https://skin-hair.ir/

جراحى بيماريهاى تيروئيد و سرطان تیروئید

تیروئید به شکل یک پروانه کوچک است و معمولاً در قسمت جلویی پایین گردن یافت می شود. این غده ای است که متابولیسم شما را کنترل می کند. همچنین هورمون هایی ترشح می کند که بسیاری از عملکردها را در بدن شما هدایت می کنند، از جمله نحوه استفاده از انرژی، نحوه تولید گرما و نحوه مصرف اکسیژن. غده تیروئید شما یکی از غددی است که سیستم غدد درون ریز شما را تشکیل می دهد. غدد درون ریز هورمون هایی ترشح می کنند که عملکردهای مختلف بدن را کنترل می کنند. غده هیپوفیز در مغز شما غده تیروئید و سایر غدد درون ریز را کنترل می کند. هورمون محرک تیروئید (TSH) را آزاد می کند. همانطور که از نام آن پیداست، TSH غده تیروئید شما را برای تولید هورمون تیروئید تحریک می کند. تیروئید شما برای ساختن این هورمون ها به ید، یک ماده معدنی، نیاز دارد. غذاهای غنی از ید عبارتند از ماهی کاد، ماهی تن، محصولات لبنی، نان سبوس دار و نمک یددار. غده تیروئید به اندازه انگشت شست در پایین گردن، جلوی نای و زیر سیب آدم قرار دارد. غده تیروئید شبیه پروانه است. پلی از بافت، لوب راست و چپ یا طرفین را به هم متصل می کند.

 سرطان تیروئید زمانی ایجاد می شود که سلول ها تغییر می کنند یا جهش می یابند. سلول‌های غیرطبیعی در تیروئید شروع به تکثیر می‌کنند و وقتی تعداد کافی از آنها وجود داشته باشد، تومور را تشکیل می‌دهند. اگر زود تشخیص داده شود، سرطان تیروئید یکی از قابل درمان ترین انواع سرطان است.

تشخیص سرطان تیروئید 

اگر ندول تیروئید بزرگ شده یا سایر علائم سرطان تیروئید دارید، پزشک شما ممکن است یک یا چند مورد از این آزمایش ها را تجویز کند:

آزمایش خون: آزمایش خون تیروئید سطح هورمون ها را بررسی می کند و عملکرد درست تیروئید شما را اندازه گیری می کند.

بیوپسی: در طول بیوپسی آسپیراسیون با سوزن ظریف، پزشک شما سلول‌های تیروئید را برای آزمایش سلول‌های سرطانی خارج می‌کند. بیوپسی گره نگهبان می تواند تعیین کند که آیا سلول های سرطانی به غدد لنفاوی گسترش یافته اند یا خیر. ارائه دهنده شما ممکن است از فناوری اولتراسوند برای هدایت این روش های بیوپسی استفاده کند.

اسکن ید رادیویی: این آزمایش می تواند سرطان تیروئید را تشخیص دهد و مشخص کند که آیا سرطان گسترش یافته است یا خیر. شما یک قرص حاوی مقدار مطمئنی از ید رادیواکتیو (رادیو ید) را می بلعید. طی چند ساعت، غده تیروئید ید را جذب می کند. ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما از دستگاه خاصی برای اندازه گیری میزان تشعشع در غده استفاده می کند. نواحی با رادیواکتیویته کمتر به آزمایش بیشتری برای تایید وجود سرطان نیاز دارند.

اسکن تصویربرداری: تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI)، توموگرافی کامپیوتری (CT) و توموگرافی انتشار پوزیترون (PET) می‌تواند سرطان تیروئید و گسترش سرطان را تشخیص دهد.

انواع سرطان تیروئید

محققان چهار نوع اصلی را شناسایی کرده اند:

• سرطان پاپیلاری تیروئید اگر سرطان تیروئید دارید، احتمالاً به این نوع مبتلا هستید. این در 80 درصد از تمام موارد سرطان تیروئید یافت می شود. تمایل به رشد آهسته دارد، اما اغلب به غدد لنفاوی گردن شما گسترش می یابد. با این حال، شانس خوبی برای بهبودی کامل دارید.
• سرطان تیروئید فولیکولی بین 10 تا 15 درصد از کل سرطان های تیروئید در ایالات متحده را تشکیل می دهد. این می تواند به غدد لنفاوی شما گسترش یابد و همچنین به احتمال زیاد در رگ های خونی شما پخش می شود.
• سرطان مدولاری در حدود 4 درصد از کل موارد سرطان تیروئید یافت می شود. به احتمال زیاد در مراحل اولیه یافت می شود زیرا هورمونی به نام کلسی تونین تولید می کند که پزشکان در نتایج آزمایش خون مراقب آن هستند.
• سرطان تیروئید آناپلاستیک می تواند شدیدترین نوع باشد، زیرا در سایر قسمت های بدن تهاجمی است. این نادر است و درمان آن سخت ترین است.

علائم تیرویید

اگر سرطان تیروئید دارید، احتمالاً در مراحل اولیه هیچ نشانه ای از آن را مشاهده نکرده اید. این به این دلیل است که در ابتدا علائم بسیار کمی وجود دارد. اما همانطور که رشد می کند، می توانید متوجه یکی از مشکلات زیر شوید:

• درد گردن، گلو
• توده در گردن شما
• مشکل در بلع
• تغییرات صدا، گرفتگی صدا
• سرفه

دلیل روشنی وجود ندارد که چرا اکثر افراد به سرطان تیروئید مبتلا می شوند. با این حال، موارد خاصی وجود دارد که می تواند شانس شما را برای دریافت آن افزایش دهد.

سندرم های ژنتیکی ارثی برخی از بیماری ها، از جمله سرطان، از دی ان ای است که از والدین خود دریافت می کنید. به عنوان مثال، در 2 مورد از 10 مورد سرطان مدولاری تیروئید، سرطان نتیجه یک ژن غیر طبیعی است که شما به ارث برده اید.

کمبود ید اگر مقدار زیادی از این عنصر شیمیایی را در رژیم غذایی خود دریافت نکنید، ممکن است در خطر ابتلا به انواع خاصی از سرطان تیروئید باشید. این در ایالات متحده نادر است زیرا ید به نمک و سایر غذاها اضافه می شود.

قرارگیری در معرض تشعشع. اگر سر یا گردن شما در دوران کودکی در معرض پرتودرمانی قرار گرفته است.

سرطان تیروئید در زنان بیشتر از مردان است. زنان در دهه 40 و 50 سالگی به سرطان تیروئید مبتلا می شوند، در حالی که مردانی که به آن مبتلا می شوند معمولاً در دهه 60 یا 70 زندگی خود هستند.

سرطان تیروئید فولیکولی در سفیدپوستان بیشتر از سیاه پوستان و در زنان بیشتر از مردان اتفاق می افتد.

اگر جوان تر باشید، همچنان می توانید به سرطان تیروئید مبتلا شوید. به عنوان مثال، سرطان پاپیلاری تیروئید، اغلب در افراد بین 30 تا 50 سال رخ می دهد.

درمان سرطان تیرویید

سرطان تیروئید معمولاً بسیار قابل درمان است، حتی اگر مرحله پیشرفته‌تری از آن داشته باشید. این به این دلیل است که درمان‌های مؤثری وجود دارد که به شما شانس زیادی برای بهبودی کامل می‌دهد. و جراحی، در صورت نیاز، گاهی اوقات می تواند آن را درمان کند.

درمان سرطان تیروئید به اندازه تومور و گسترش سرطان بستگی دارد. درمان ها عبارتند از:

جراحی: جراحی رایج ترین درمان سرطان تیروئید است. بسته به اندازه و محل تومور، جراح شما ممکن است بخشی از غده تیروئید (لوبکتومی) یا تمام غده (تیروئیدکتومی) را بردارد. جراح شما همچنین گره های لنفاوی مجاور را که در آن سلول های سرطانی پخش شده اند، برمی دارد.

درمان با ید رادیواکتیو: با درمان با ید رادیواکتیو، قرص یا مایعی را می بلعید که حاوی دوز بالاتری از ید رادیواکتیو نسبت به آنچه در اسکن تشخیصی ید رادیواکتیو استفاده می شود. ید رادیویی غده تیروئید بیمار را به همراه سلول های سرطانی کوچک می کند و از بین می برد. نگران نباشید - این درمان بسیار ایمن است. غده تیروئید شما تقریباً تمام ید رادیواکتیو را جذب می کند. بقیه بدن شما حداقل در معرض اشعه قرار دارد.

پرتودرمانی: پرتودرمانی سلول های سرطانی را از بین می برد و از رشد آنها جلوگیری می کند. پرتودرمانی خارجی از دستگاهی برای رساندن پرتوهای قوی انرژی به طور مستقیم به محل تومور استفاده می کند. پرتودرمانی داخلی (براکی تراپی) شامل قرار دادن دانه های رادیواکتیو در داخل یا اطراف تومور است.

شیمی درمانی: داروهای شیمی درمانی داخل وریدی یا خوراکی سلول های سرطانی را می کشند و رشد سرطان را متوقف می کنند. تعداد بسیار کمی از بیماران مبتلا به سرطان تیروئید به شیمی درمانی نیاز خواهند داشت.

هورمون درمانی: این درمان از ترشح هورمون هایی که می توانند باعث گسترش یا عود سرطان شوند، جلوگیری می کند.

دریافت تشخیص سرطان، صرف نظر از نوع آن، ناراحت کننده است. خوشبختانه، اکثر سرطان های تیروئید به خوبی به درمان پاسخ می دهند.پزشک شما می تواند بهترین گزینه درمانی برای نوع سرطان تیروئید شما را اعمال کند. پس از درمان، ممکن است نیاز به مصرف هورمون های تیروئید مصنوعی برای مادام العمر داشته باشید. این هورمون ها از عملکردهای حیاتی بدن پشتیبانی می کنند. آنها معمولاً عوارض جانبی قابل توجهی ایجاد نمی کنند، اما برای نظارت بر سلامت خود معاینات منظمی خواهید داشت.

دکتر ستایش از اولین های طب اورژانس بودند که بعد از گذارندن یک دوره تکمیلی در امریکا به همراه ده نفر از همکاران خود طب اورژانس را در دانشگاه علوم پزشکی ایران پایه گذاری نمودند. علاوه بر این دکتر ستایش دارای بیش از 15 سال تجربه در زمینه جراحی های لاپاراسکوپی و فلوشیپ  جراحی عروق می باشند، و یکی از بهترین ها در حرفه خود بوده که از نتایج آن می توان به تعداد بسیار زیادی از عمل های موفق ایشان اشاره کرد.

 منبع: https://drsetayesh.com/

پروتز پستان

پروتز سینه یک سینه مصنوعی است که برای تکرار اندازه، شکل، احساس و وزن سینه‌های فرد پس از ماستکتومی جزئی، کامل یا دوبل طراحی شده است. تولیدکنندگان اغلب از ژل سیلیکونی یا مواد مشابه استفاده می کنند که نرم است و حسی مشابه سینه های طبیعی ایجاد می کند. بازسازی سینه یک روش جراحی است که شکل پستان را پس از ماستکتومی بازیابی می‌کند - جراحی که سینه شما را برای درمان یا پیشگیری از سرطان سینه خارج می‌کند. یکی از انواع بازسازی سینه از پروتز سینه استفاده می کند - دستگاه های سیلیکونی پر شده با ژل سیلیکون یا آب نمک (سالین) - برای تغییر شکل سینه های شما. بازسازی سینه با ایمپلنت سینه یک عمل پیچیده است که توسط جراح پلاستیک انجام می شود. فرآیند بازسازی سینه می تواند در زمان ماستکتومی شما (بازسازی فوری) شروع شود یا بعدا انجام شود (بازسازی با تاخیر). فرآیند بازسازی سینه معمولاً به دو یا چند عمل نیاز دارد. همچنین می‌توانید در طی دو تا سه ماه پس از جراحی اولیه، چندین جلسه ملاقات داشته باشید تا پوست قفسه سینه خود را برای آماده شدن برای ایمپلنت گسترش دهید. بازسازی سینه ظاهر و احساس دقیق سینه طبیعی شما را دوباره ایجاد نمی کند. با این حال، کانتور سینه جدید شما ممکن است حالتی شبیه به آنچه قبل از ماستکتومی داشتید را بازگرداند.

خطرات پروتز سینه

بازسازی سینه با ایمپلنت سینه ممکن است عوارضی را به همراه داشته باشد از جمله:

• سینه هایی که از نظر اندازه یا ظاهر با یکدیگر مطابقت ندارند (عدم تقارن)
• درد سینه
• پارگی یا کاهش تورم ایمپلنت
• بهبود ضعیف برش ها
• افزایش خطر جراحی سینه در آینده برای جایگزینی یا برداشتن ایمپلنت سینه
• تغییر در احساس سینه
• عفونت
• خون ریزی
• بافت اسکار که ایمپلنت و بافت سینه را تشکیل می دهد و به شکلی سخت و غیرطبیعی فشرده می کند (انقباض کپسولی)
• خطرات مرتبط با بیهوشی

خطر بسیار کم، اما افزایش یافته سرطان سیستم ایمنی نادر به نام لنفوم سلول بزرگ آناپلاستیک (ALCL) که با ایمپلنت های بافت سینه مرتبط است، اگرچه تحقیقات بیشتری برای درک رابطه بین ALCL و ایمپلنت سینه مورد نیاز است. اصلاح هر یک از این عوارض ممکن است به جراحی اضافی نیاز داشته باشد.

ایمپلنت های پستان

ایمپلنت سینه یک پوسته سیلیکونی گرد یا قطره ای شکل است که با آب نمک (سالین) یا ژل سیلیکون پر شده است. زمانی که به دلیل نگرانی های ایمنی محدود شد، کاشت ژل سیلیکون اکنون ایمن در نظر گرفته می شود. یک جراح پلاستیک ایمپلنت را پشت یا جلوی عضله قفسه سینه (عضله سینه ای) قرار می دهد. ایمپلنت هایی که در جلوی عضله قرار می گیرند با استفاده از یک بافت مخصوص به نام ماتریکس پوستی بدون سلول در جای خود نگه داشته می شوند. با گذشت زمان، بدن شما این بافت را با کلاژن جایگزین می کند. برخی از خانم ها می توانند ایمپلنت دائمی سینه را در زمان ماستکتومی (بازسازی مستقیم به ایمپلنت) قرار دهند. با این حال، بسیاری از زنان نیاز به یک فرآیند دو مرحله‌ای دارند و قبل از قرار دادن ایمپلنت دائمی، از یک گسترش دهنده بافت استفاده می‌کنند. انبساط بافت فرآیندی است که پوست باقیمانده قفسه سینه و بافت‌های نرم شما را کشیده تا فضایی برای کاشت سینه ایجاد شود. جراح شما در زمان ماستکتومی یک منبسط کننده بافت بالون مانند زیر یا روی عضله سینه شما قرار می دهد. در طی چند ماه آینده، از طریق یک دریچه کوچک زیر پوست، پزشک یا پرستار شما از یک سوزن برای تزریق نمک به دریچه استفاده می‌کند و بالون را طی مراحل پر می‌کند. این روند تدریجی به پوست اجازه می دهد تا در طول زمان کشیده شود. شما هر یا دو هفته یکبار برای تزریق سالین به پزشک مراجعه خواهید کرد. با بزرگ شدن ایمپلنت ممکن است کمی ناراحتی یا فشار را تجربه کنید. نوع جدیدی از گسترش دهنده بافت از دی اکسید کربن استفاده می کند. این منبسط کننده کنترل از راه دور گاز را از یک مخزن داخلی آزاد می کند. در مقایسه با انبساط با استفاده از نمک، انبساط تدریجی با استفاده از دی اکسید کربن ممکن است میزان ناراحتی شما را کاهش دهد. پس از اینکه بافت به اندازه کافی منبسط شد، جراح شما جراحی دوم را برای برداشتن گشادکننده بافت و جایگزینی آن با یک ایمپلنت دائمی انجام می دهد که در همان محل گسترش دهنده بافت قرار می گیرد.

نتایج پروتز سینه

هنگام پیش بینی نتیجه جراحی، انتظارات خود را واقع بینانه نگه دارید. جراحی بازسازی سینه مزایای زیادی دارد، اما باعث نمی شود دقیقاً مانند قبل از ماستکتومی به نظر برسید. بازسازی سینه چه کارهایی می تواند انجام دهد:

یک کانتور سینه به شما بدهد.

تقارن بهتری برای سینه های خود ایجاد کنید تا زیر لباس یا لباس شنا شبیه به هم به نظر برسند.

به شما کمک می کند از نیاز به فرم (پروتز خارجی) در داخل سوتین خود اجتناب کنید.

بازسازی سینه چه کاری ممکن است انجام دهد:

• عزت نفس و تصویر بدن خود را بهبود بخشید.
• یادآوری های فیزیکی بیماری خود را تا حدی پاک کنید.
• برای تصحیح مشکلات ترمیمی به جراحی اضافی نیاز دارید.
• شما را دقیقاً مانند قبل می کند.
• به سینه بازسازی شده خود همان حسی را می دهد که سینه طبیعی خود را دارد.

هزینه پروتز پستان

هزینه انجام پروتز پستان متغیر است و بسته به انجام کار و افراد متفاوت است. برای اطلاع بیشتر از “قیمت پروتز سینه” روی لینک کلیک کنید. گفتگو با پزشک می تواند بهترین نتیجه را برای افراد رقم بزند.

تاثیر بیمه در هزینه پروتز

پروتز پستان یک عمل زیبایی محسوب می شود و شامل بیمه نمی شود، اما به بسته به نوع جراح، کلینیک و بیمارستان هزینه ها متغیر است.

 دکتر یداله مهدیانی با مدرک فوق تخصص جراح پلاستیک و ترمیمی فارغ التحصیل از دانشگاه تهران به همراه سابقه کار در بیمارستان های آموزشی و درمانی دانشگاه علوم پزشکی تهران با بیش از سال ها تجربه و عمل های موفق برای انجام جراحی های زیبایی و ترمیمی در این مرکز حاضر می باشند.

منبع: https://drmahdiani.com/

جراحی دستگاه گوارش

هضم فرآیند پیچیده تبدیل غذایی است که می خورید به مواد مغذی که بدن برای انرژی، رشد و ترمیم سلول های مورد نیاز برای زنده ماندن استفاده می کند. فرآیند هضم همچنین شامل ایجاد ضایعات برای حذف می شود. دستگاه گوارش یک لوله پیچ خورده طولانی است که از دهان شروع شده و به مقعد ختم می شود. این ماهیچه از یک سری ماهیچه تشکیل شده است که حرکت غذا و سایر سلول‌ها را هماهنگ می‌کند که آنزیم‌ها و هورمون‌ها را برای کمک به تجزیه غذا تولید می‌کنند. در طول مسیر، سایر اندام‌های کمکی وجود دارند که برای هضم غذا مورد نیاز هستند: کیسه صفرا، کبد و پانکراس. دهان شروع سیستم گوارش است و در واقع هضم غذا قبل از خوردن اولین لقمه غذا از اینجا شروع می شود. بوی غذا غدد بزاقی در دهان شما را تحریک می کند تا بزاق ترشح کنند و باعث آب افتادن دهان شما می شود. وقتی واقعا غذا را می چشید، بزاق دهان افزایش می یابد. هنگامی که شروع به جویدن و شکستن غذا به تکه های کوچکی برای هضم می کنید، مکانیسم های دیگری وارد عمل می شوند. بزاق بیشتری تولید می شود. حاوی موادی از جمله آنزیم‌هایی است که فرآیند تجزیه غذا را به شکلی آغاز می‌کنند که بدن شما می‌تواند جذب و استفاده کند. غذای خود را بیشتر بجوید - همچنین به هضم غذا کمک می کند. حلق بخشی از دستگاه گوارش است که غذا را از دهان شما دریافت می کند. منشعب از حلق مری است که غذا را به معده می برد و نای که هوا را به ریه ها می برد. عمل بلع در حلق تا حدی به عنوان یک رفلکس و بخشی تحت کنترل ارادی انجام می شود. زبان و کام نرم - قسمت نرم سقف دهان - غذا را به داخل حلق فشار می دهد که نای را می بندد. سپس غذا وارد مری می شود. مری یک لوله عضلانی است که از حلق و پشت نای تا معده امتداد دارد. غذا با یک سری انقباضات به نام پریستالسیس از طریق مری و وارد معده می شود. درست قبل از دهانه معده، یک عضله حلقه ای شکل مهم به نام اسفنکتر تحتانی مری (LES) وجود دارد. این اسفنکتر باز می شود تا غذا وارد معده شود و بسته می شود تا در آنجا بماند. که اگر شما به درستی کار نکند، ممکن است از وضعیتی به نام GERD یا ریفلاکس رنج ببرید که باعث سوزش سر دل و برگشت (احساس برگشت غذا) می شود. معده اندامی کیسه مانند با دیواره های عضلانی قوی است. علاوه بر نگهداری غذا، به عنوان همزن و آسیاب غذا عمل می کند. معده اسید و آنزیم های قدرتمندی ترشح می کند که روند تجزیه غذا و تبدیل آن به مایع یا خمیر را ادامه می دهد. از آنجا غذا به سمت روده کوچک حرکت می کند. بین وعده های غذایی، باقیمانده های غیر مایع از معده آزاد می شوند و از طریق بقیه روده ها دفع می شوند. روده کوچک که از سه بخش تشکیل شده است - دوازدهه، ژژونوم و ایلئوم - همچنین با استفاده از آنزیم هایی که توسط پانکراس و صفرا از کبد آزاد می شود، غذا را تجزیه می کند. روده کوچک "اسب کار" هضم است، زیرا در اینجا بیشتر مواد مغذی جذب می شود. پریستالسیس نیز در این اندام کار می کند و غذا را به داخل منتقل می کند و آن را با ترشحات گوارشی پانکراس و کبد از جمله صفرا مخلوط می کند. اثنی عشر تا حد زیادی مسئول ادامه روند تجزیه است، ژژونوم و ایلئوم عمدتا مسئول جذب مواد مغذی به جریان خون هستند. یک نام فنی تر برای این بخش از فرآیند "حرکت" است، زیرا شامل جابجایی یا تخلیه ذرات غذا از یک قسمت به قسمت دیگر است. این فرآیند به شدت به فعالیت شبکه بزرگی از اعصاب، هورمون ها و ماهیچه ها وابسته است. مشکلات هر یک از این اجزا می تواند باعث ایجاد شرایط مختلفی شود. در حالی که غذا در روده کوچک است، مواد مغذی از طریق دیواره ها جذب شده و وارد جریان خون می شوند. آنچه باقی می ماند (ضایعات) به روده بزرگ (کولون) منتقل می شود.

رکتوم یک قسمت هشت اینچی است که کولون را به مقعد متصل می کند. رکتوم:

• مدفوع را از روده بزرگ دریافت می کند.
• به فرد اطلاع می دهد که مدفوع برای تخلیه وجود دارد.
• مدفوع را تا زمان تخلیه نگه می دارد.

وقتی چیزی (گاز یا مدفوع) وارد رکتوم می شود، حسگرها پیامی را به مغز می فرستند. سپس مغز تصمیم می گیرد که آیا محتویات رکتوم می توانند آزاد شوند یا خیر. اگر بتوانند، اسفنکترها شل می شوند و راست روده منقبض می شود و محتویات آن خارج می شود. اگر محتویات خارج نشود، اسفنکترها منقبض می شوند و رکتوم به گونه ای جا می گیرد که احساس موقتاً از بین می رود. مقعد آخرین قسمت دستگاه گوارش است. از ماهیچه هایی تشکیل شده است که لگن (عضلات کف لگن) و دو عضله دیگر به نام اسفنکترهای مقعدی (داخلی و خارجی) را می پوشانند.

اندام های کمکی گوارشی

پانکراس

در میان عملکردهای دیگر، لوزالمعده کارخانه اصلی آنزیم‌های گوارشی است که به دوازدهه، اولین بخش روده کوچک ترشح می‌شوند. این آنزیم ها پروتئین، چربی ها و کربوهیدرات ها را تجزیه می کنند.

کبد

کبد وظایف متعددی دارد، اما دو مورد از وظایف اصلی آن در دستگاه گوارش ساخت و ترشح ماده مهمی به نام صفرا و پردازش خونی است که از روده کوچک حاوی مواد مغذی تازه جذب شده است. کبد قبل از سفر به بقیه بدن، این خون را از بسیاری از ناخالصی ها پاک می کند.

كيسه صفرا

کیسه صفرا کیسه ای برای ذخیره صفرای اضافی است. صفرای ساخته شده در کبد از طریق مجاری صفراوی به روده کوچک می رود. اگر روده به آن نیاز نداشته باشد، صفرا به کیسه صفرا می رود و در آنجا منتظر سیگنال روده مبنی بر وجود غذا است. صفرا دو هدف اصلی را دنبال می کند. اولاً به جذب چربی ها در رژیم غذایی کمک می کند و ثانیاً مواد زائد را از کبد حمل می کند که نمی توانند از کلیه ها عبور کنند.

بیماری های مربوط به دستگاه گوارش

• زخم معده
• ریفلاکس معده
• بیماری های روده

دکتر علی ستایش جزو یکی از برترین جراحان در حوزه جراحی دستگاه گوارش می باشند و با مشاهده علائم سرطانی در دستگاه گوارش درمان را شروع نموده و در صورت نیاز دستگاه گوارش ( معده، روده بزرگ، کیسه صفرا، پانکراس و مجاری صفراوی) را با جراحی درمان خواهند نمود. در ادامه بیشتر به توضیح در این بیماری می پردازیم. دکتر ستایش از اولین های طب اورژانس بودند که بعد از گذارندن یک دوره تکمیلی در امریکا به همراه ده نفر از همکاران خود طب اورژانس را در دانشگاه علوم پزشکی ایران پایه گذاری نمودند. علاوه بر این دکتر ستایش دارای بیش از 15 سال تجربه در زمینه جراحی های لاپاراسکوپی و فلوشیپ  جراحی عروق می باشند، و یکی از بهترین ها در حرفه خود بوده که از نتایج آن می توان به تعداد بسیار زیادی از عمل های موفق ایشان اشاره کرد.

منبع: https://drsetayesh.com/